دفتر پژوهش های تحزب کمونیستی در ایران

سازمان فدائیان خلق ایران- اکثریت و  دیگر گروه های همراه که اکنون  حزب چپ ایران (فدائیان خلق) را تشکیل داده اند، در صحنه سیاست  ایران جایگاه ویژه ای داشته اند. سنت توده ای و چریک اکثریت سنت شناخته شده ای است. برنامه و خطوط عمده فعالیت سیاسی این جریان  بر محور اصلاحات درون هیات حاکمه جمهوری اسلامی است. به معضل اصلی رابطه مردم با جمهوری اسلامی پاسخی ضد انقلابی میدهد و در رابطه با چگونگی تغییر جمهوری اسلامی تماما و بدون تردید در چهارچوب اصلاح رژیم از درون متکی است. در برنامه و خطوط سیاسی این جریان، کارگران و اقشار مختلف مردم زحمتکش و مبارز سیاهی لشگری هستند که باید به اصلاح رژیم  و "گذار"از آن کمک کنند. این همیشه نیاز بخشی از بورژوازی ایران بوده است، بورژوازی که از "عقب ماندگی" سرمایه داری ایران انتقاد میکند. حزب چپ در قالب جدید و در دوران کنونی جهان و ایران، در خدمت به این نیاز منسجم شده است. باز شناختن این تشکیلات جدید، با سابقه "درخشان" آن ضروری است.
سابقه فدائیان خلق (حزب چپ ایران)
دلیل اینکه چرا خود این سازمانها بعدها مورد حمله برادرانشان در حکومت اسلامی قرار گرفتند و سرکوب و اعدام هم‌ شدند را باید در ضروریات یک‌دست کردن حکومت اسلامی دید نه در انقلابی بودن این سازمانها و یا اهداف سیاسی و اجتماعیشان.
امروز ۴۰ سال بعد از آن سالها حزب چپ ایران به مصاف همان اهداف و سیاست‌ها رفته است. سؤال این است که چه چیز تلاش امروزشان را توضیح میدهد؟
رابطه مردم با جمهوری اسلامی
خطوط سیاسی مصوب کنگره اول حزب چپ ایران به اشکال مختلف بر این مساله تاکید دارد که : دوران جمهوری اسلامی بسر آمده است، جمهوری اسلامی وارد روند فروپاشی شده است، اصلاحات در جمهوری اسلامی به بن بست رسیده است و غیره.
معضل "گذار از جمهوری اسلامی" آن حلقه گرهی است که امروز این حزب به مصاف آن میرود. در تمام خطوط برنامه ای " زندگی بهتر" و اسناد اوضاع سیاسی مصوب کنگره اول این جریان یک کلمه در مورد چگونگی گذار انقلابی از جمهوری اسلامی دیده نمیشود.
حزب چپ ایران برای گذار از جمهوری اسلامی بایدآنچنان مهارتهایی بخرج بدهد که اعتراضاتی که هدفشان برانداختن جمهوری اسلامی هستند را کنترل کند تا به سرنگونی انقلابی آن منجر نشود، استحاله صورت بگیرد و تمام جریانات مشابه در سراسر کشور بسیج یا متحد شوند و خطر تهدید پایه‌های کل حکومت سرمایه داری را دفع کنند. اعتراض علیه جمهوری اسلامی را کنترل کنند و به این ترتیب نگرانی  کشورهای غرب و فراکسیونهای درونی مخالف حکومت از آشفتگی در فردای قیام  علیه جمهوری اسلامی را جواب دهند. به همین دلیل است که تاکید میکنند: " راهبرد ما برای گذر از جمهوری اسلامی، متاثر از نوع تحولات برنامه ای در فردای گذار است" (منبع همانجا).  این را هم گفته اند تا در هر تحولی و از هر طریقی و با هر نیرو و دولتی، دستشان برای همکاری و همراهی با متحدین حفظ نظام باز باشد.
معماران حزب چپ و "گذار از جمهوری اسلامی" میدانند که تبدیل شدن به نیروی  گذار از جمهوری اسلامی درست مانند ۴۰ سال پیش به معنی مقابله با قیام مردم و انقلابیون و طبقه کارگراست و در بیان  این هم ابایی ندارند.
چماق های مخفی
حزب چپ ایران خود را بعنوان یک نیروی ملی و رفرمیست معرفی میکند. نیرویی که تلاش میکند سنت و سیاست جامعه تحصیلکرده گان در جامعه باشد. این در حالی است که تجربه زندگی مردم در جمهوری اسلامی بنا به گفته خود این حزب  جهنمی بیش نیست. این‌ها اما در پی رفرم در جمهوری اسلامی هستند و امیدوارند تا از طریق لایه هایی از اصلاح طلبان حکومتی که "تعدادشان هم رو به فزونی" است، علیه  فروپاشی جمهوری اسلامی و به نفع گذار مسالمت آمیز از آن کمک بگیرند. آن‌ها در همان نوشته بالا و در بخش مربوط به اصلاح طلبان میگویند:
این حزب بنا به تجارب زندگی موسسینش در چند دهه گذشته در اروپا و آموخته هایی از احزاب برادر سوسیال دمکرات غربی به این نتیجه رسیده است که معضل جمهوری اسلامی نه از طریق قیام مردم و در هم شکستن پایه های وجودیش، بلکه از طریق رفرم و اصلاحات قادر به رفع این معضل پایه ای در جامعه است. این میتواند برای بورژوای ایرانی، برای یک رفرمیست، برای یک ناسیونالیست درست باشد. تغییر، تحول، گذار و یا سرنگونی ترم های گوناگونی هستند که احزاب و گروه های سیاسی متفاوت به نمایندگی از طبقات اجتماعی مختلف بیان میکنند. سرنگونی، تغییر یا گذار از حکومت اسلامی با تغییر، تحول و یا گذاری که طبقات دارا خواهان آن هستند متفاوت است. حزب چپ ایران تلاش میکند راه گذر مطلوب خود از جمهوری اسلامی را با بسته بندی دمکراسی در بازار طرح آلترناتیوها بفروشد. این اما  برای یک مبارز انقلابی، برای یک کارگر آگاه و کمونیست چیزی بیشتر از یک عوامفریبی نیست. این را باید به همه نشان داد. بخشی از بورژوازی، آینده خود را به چنین تغییراتی در حکومت اسلامی گره میزند. این اما تغییری در بنیادی ترین دلایل فقر، بیکاری و استثمار طبقه کارگر نمیدهند. برای رهایی از جمهوری اسلامی راهی جز گذار انقلابی از جمهوری اسلامی و پایه های سرمایه داری آن وجود ندارد و این تنها با اتکا به طبقه کارگر سازمانیافته و حزبش ممکن میشود. "چپ" خواندن خود از طرف این حزب تنها  گرهی در روبان بسته بندی کالای گذار از جمهوری اسلامی و نجات بنیانهای نظم سرمایه داری است.

"گرایشات سیاسی مختلف در بورژوازی ایران در قالب سازمانها و احزاب  داخل و خارج حکومتی بر سر اینکه حکومت اسلامی باید تغییر کند توافق دارند. معنی این تغییر برای لیبرال ترینشان تغییرات  درساختار حکومت و برای رادیکال ترینشان  به معنی سرنگونی در شکل عام آن است. هر یک از این فراکسیونهای درونی بورژوازی صفی از سازمانها و احزاب راست، ملی و ناسیونالیست ایرانی تا ناسیونالیست های محلی تا سازمان و احزاب "کمونیستی""سوسیالیستی"و "چپ"را همراه خود دارند.
هدف این احزاب و سازمانها بسیج طبقه کارگر حول شعارهای بورژوازی، محو اختلاف طبقاتی و بسیج طبقه کارگر حول شعارها و اهداف بورژوازی  است....مارکسیسم نقد طبقه کارگر بر نظم سرمایه داری و بورژوازی ، سازمان سیاسی، اقتصادی و اجتماعیش و قطب نمای طبقه کارگر درخلع  قدرت از سرمایه و سرمایه داران است. به این اعتبار باید مارکسیسم را یکبار دیگر از زیر آوار و تحریفات اقشار و طبقات دیگر بیرون کشید و آن را تمام قد و بدون هیچ اما و اگری در مقابل همه طبقات دارا،  دولتشان و احزاب و گروه‌های نماینده شان قرار داد.
مارکسیسم را باید یکبار دیگر نه بعنوان ایدئولوژی بلکه بعنوان نقد روابط موجود جامعه سرمایه داری روی پای خود نشاند. مارکسیسم در درجه اول نه نقد نتایج سیاسی و اجتماعی نظام سرمایه داری بلکه نقد مناسبات حاکم تولیدی موجود است. بدون  این نقد هیچ رادیکالیسمی در مبارزات اجتماعی  پایدار نخواهد بود." (از بیانیه دفتر پژوهشهای تحزب کمونیستی در ایران)

دفتر پژوهش های تحزب کمونیستی در ایران
بهرام مدرسی – اسد گلچینی
۶ مرداد۱۳۹۸ –  ۲۸ ژوئیه ۲۰۱۹