دفتر پژوهش های تحزب کمونیستی در ایران

طبقه کارگر و کمونیستها در  مصاف های بزرگ
مبارزه کارگران پیمانی در بیش از صد شرکت نفت و گاز در چهل روز گذشته بخشی از قدرت به میدان آمده طبقه کارگر را به نمایش گذاشته است. چنین تحرکی با خواست محوری اضافه دستمزد و خیز برداشتن برای مصاف های بزرگ تر همچون لغو شرکت های پیمانی و قرارداد های موقت همراه است؛ آنچه در دورنما و در مقابله با نظم سرمایه داری حاکم و دولتش میتوان تصور کرد، ایجاد اتحاد با بخشهای کلیدی تر در صنعت نفت و گاز و دیگر مراکز کارگری بزرگ در مبارزه برای بهبود وضعیت کار و زندگی کل طبقه کارگر و تغییر توازن قواست به نفع این طبقه است.
شرکت های پیمانی و قرارداد های موقت مورد تعرض جدی قرار میگیرد
پیشروی طبقه کارگر از کانال طرح اضافه دستمزد هاست
موقعیت کارگران نفت و گاز
سازمان کارگران
وقتی بحث از سازماندهی در مبارزات کارگران است قطعا باید دید که این مبارزه به چه سازمان و توانمندی در رهبری و حفظ اتحاد متکی است. بدیهی است که داده ها و یا توان این مبارزه دقیقا در اتکا به موقعیت کارگران در هر رشته ای متفاوت است اما یک مکانیزم عینی مبنای همه آنهاست. این مکانیزم مبارزه طبقه کارگر بر بنیاد های همیشگی استوار است که عبارتند از:
١. مبارزه اقتصادی و تلاش برای بهبود وضعیت معیشتی و کار، امر دائمی کارگران است.
٢. کارگران در میان خود محافل، جمع و شبکه هایی متحد دارند.
مجامع عمومی، بعنوان تشکل کارگران
در عین حال باید آگاه بود که موقعیت های به دست آمده در مبارزه کارگران و نقشی که مجامع عمومی بعنوان سازمان اتحاد و مبارزه تا کنون پیدا کرده اند بازپس گرفتنی است. معمولا نزد آکسیونیست ها جاده جنبش شورایی و مجامع عمومی یک طرفه است! در حالی که تجربه دو سال مبارزات کارگران نفت، گاز و پتروشیمی ها دقیقا نشان داده که دستاورد ها و سازمان و اتحاد و سازمان رهبری کارگران میتواند مسیر دیگری را هم دنبال کند.
مهم این است که سازماندهی مجمع عمومی بعنوان تشکل مورد نیاز و متناسب با شرایط، متناسب با به میدان آوردن توان همه کارگران و متناسب با قدرت تصمیم خود کارگران و دارای انعطاف در مقابله با هر دست اندازی در مبارزات کارگران، هنوز نتوانسته است خود را تثبیت کند. طرح راه حل های از بالا و بدون حضور مستقیم كارگران در تصمیم گیری ها  بویژه از طرف دولت و دستگاه های خانه کارگر، شوراهای اسلامی و جریان رفرمیستی  مطرح می شوند. حتی میتوان این تلاش را از طرف سندیکای شرکت واحد تهران و حومه دید که در پیام حمایتی خود از کارگران اعتصابی آنها را فرا میخوانند که سندیکا تشکیل بدهند!  این در حالی است که مجامع عمومی بعنوان تشکل در برگیرنده کارگران و مجری تصمیمات آنها عملا مطلوبیتش را به کارگران اعتصابی و همه فعالین طبقه کارگر نشان میدهد.
آغاز و پایان یک اعتصاب
بیش از چهل روز از اعتصاب کارگران در شرکت های پیمانی میگذرد و کارفرمایان و حامیان دولتی شان از قبول مطالبات کارگران سرباز زده اند. بدیهی است که اگر کارگران رسمی شرکت نفت و گاز در کنار کارگران اعتصابی قراربگیرند همه معادلات را میتوانند به نفع کارگران به هم بزنند و اعتصاب کارگران برای اضافه دستمزد ها و دیگر مطالبات رفاهی و شرایط کاری متحقق بشود.
طبقه کارگر، کمونیستها و حزب کمونیستی
امروز مبارزات گسترش یافته طبقه کارگر، طرح مطالبات برای اضافه دستمزد و بهبود وضعیت کار و زندگی جامعه را متوجه خود كرده است. جنبش مطالباتی و جنبش مجامع عمومی طبقه کارگر میتواند نقش خود را در متحد کردن مبارزات طبقه کارگر و مردم زحمتکش ایفا کند. این در عین حال به همه محافل، گروه ها و کمیته ها و سازمانهای چپ و کمونیست هم راه را نشان میدهد. نشان میدهد که مسیر تقویت و به پیروزی رساندن منشور و مطالبات همه مردم در جنبش سرنگونی اینجاست. اگر در اوضاع سیاسی و اقتصادی بهم ریخته ایران مبارزات طبقه کارگر و به طبع آن کمونیستها حاشیه ای بشوند ، راه حل های امپریالیستی و سرمایه دارانه و طرفداران سلطنت و مجاهد و ناسیونالیستهای ترک و کرد و بلوچ و عرب میدان دار میشوند.
در دوره اوج گرفتن اعتراضات، این جنبش ها با سیاست‌ها و شعارهای خود در تلاش برای کشاندن دیگران  زیر پرچم خود هستند. درس مهم برای همه کمونیستها این بوده و هست که چنانچه در چنین فضایی هم که به وجود می آید معطوف به سازماندهی و آگاه گری در میان طبقه کارگر نباشند به راحتی میتوانند دنباله رو سیاست هایی صرفا ضد رژیمی بشوند که چه در داخل و چه از خارج کشوربه وفور تولید میشوند. تشویق میكنند كه در خیابان ها "ابراز وجود" کنند. این سیاست های صرفا ضد رژیمی هم طبقه كارگر و مبارزه متشكل اش را در ʺخیابانʺ حل میكند و هم امكان تشكل ماندگاری برای مبارزات آینده را هم از ما میگیرد.

دفتر پژوهش های تحزب کمونیستی در ایران
بهرام مدرسی – اسد گلچینی
٨ مرداد ١٤٠٠ – ٢٩ جولای٢٠٢١